ผมอยากเเลกเปลี่ยนประสบการณ์ที่ผมได้ยินมาและประสบมาด้วยตัวเอง
เผื่อจะเกิดประโยชน์กับกรมของเรา ร่วมไปถึงประเทศชาติด้วย
ผมได้ไปอบรม “การบริหารโครงการวิจัยระดับหัวหน้าโครงการ” ที่ วช
มีด็อกเตอร์มาประชุมอบรมกันมากมาย ส่วนใหญ่ค่อนไปทางวัยกลางคน (ผมเป็นด็อก..รุ่นเล็กครับ)
มีอาจารย์จาก มสธ ท่านหนึ่ง คือ รศ.ดร.สุพักตร์ พิบูลย์ ท่านเล่าว่า ท่านฝึกอาจารย์ใหม่ โดยใช้ระบบ Mentor
โดยเริ่มจากตอนแรกก็มาเป็นผู้ช่วยสอนก่อน พอชำนาญมากขึ้นอาจารย์ใหม่ก็เริ่มสอนด้วยตัวเอง
เวลาไปบรรยายที่นอกมหาวิทยาลัยก็จะหอบหิ้วอาจารย์ใหม่ไปด้วย
เวลาเขียนหนังสือก็เป็นผู้นิพนธ์ร่วม ตอนแรกก็ช่วยกันเขียนในบทหนึ่งๆก่อน นานไปก็ขยับมาเขียนทั้งบท
ทำวิจัยตอนแรกก็เป็นผู้ร่วมวิจัย เวลาไปขอทุนก็ไปช่วยนำเสนอ ฝึกเขียนงานวิจัยไปเรื่อยๆ
เวลาผ่านไปไม่นาน ไม่ถึงปีทุกอย่างกลับตาลปัตรไปในทางที่ดี
อาจารย์ใหม่ท่านนี้ สอนหนังสือนักเรียนอย่างสบาย
รับงานบรรยายข้างนอกเอง แต่พอมีชั่วโมงไหนที่ไม่ไหวจึงเชิญอาจารย์สุพักตร์มาช่วย
เขียนหนังสือเอง บางที่ก็ให้อาจารย์สุพักตร์ช่วยเขียนเสริมเป็นบางบท
เรื่องวิจัยไม่ต้องพูดถึง อาจารย์ใหม่เป็นผู้วิจัยหลักได้เลย ขอทุนเอง เขียนรายงานเอง
Mentor จะหนักช่วงแรก แต่พอไม่นานก็สบาย มีคนมาสานงานต่อได้
้
ฟังอาจารย์เล่าให้ฟังรู้สึกชอบวิธีนี้มากครับ
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น