เหตุเกิดเพราะน้ำ......... เเท้

พี่ๆ ลองอ่านดูครับ

จาก นสพ ไทยรัฐ 29 ส.ค. 51
เหตุ เกิดเพราะน้ำล้างก้น

ครั้งหนึ่ง พระพุทธเจ้าเสด็จประทับอยู่ที่โฆสิตาราม เมืองโกสัมพี มีพระผู้ใหญ่สองรูป พระวินัยธร เชี่ยวชาญทางวินัย อีกรูป พระธรรมกถึก เชี่ยวชาญทางแสดงธรรม ทั้งสองรูป มีคนนับถือมาก ลูกศิษย์ลูกหาก็มาก วันหนึ่ง พระธรรมกถึก เข้าห้องน้ำ...ทำธุระเสร็จ ออกมา พระวินัยธร ก็เข้าไปใช้ต่อ เจอน้ำเหลืออยู่ในหม้อ พระไม่ได้มีแค่พระวินัย 227 ข้อ ที่ต้องทบทวนกันทุกวันพระ 15 ค่ำ ที่เรียกว่าลงปาติโมกข์ เท่านั้น นัยของพระยังมีอีกมาก เรียกว่าวินัยนอกปาติโมกข์ เช่น วัจจกุฏิวัตร ข้อปฏิบัติในการใช้ห้องน้ำ ข้อปฏิบัติหนึ่ง เมื่อใช้หม้อตักน้ำชำระแล้ว ต้องใช้น้ำให้หมด เหลือไว้ไม่ได้ พระวินัยธรออกจากห้องน้ำ ตามไปถามพระธรรมกถึก ปรับว่าเป็นอาบัติ พระธรรมกถึกยอมรับ “วัตร” ข้อปฏิบัติ แต่ยืนยันว่า ข้อนี้ไม่มีบทลงโทษ จึงไม่ยอมรับการปรับอาบัติ พระวินัยธรได้ที ชี้ว่า พระที่ทำผิดกฎ ภาษาวินัยคือ ทุกกฏ เมื่อไม่รับผิด ก็ต้องทำอุกเขปนียกรรม (พระด้วยกัน ไม่ต้อนรับ ไม่เอื้อเฟื้อดูแล) พระธรรมกถึกไม่ยอม เมื่อพระอาจารย์ไม่ยอม ลูกศิษย์สองอาจารย์ก็พลอยไม่ยอม แยกอุโบสถสังฆกรรมกัน “สังฆเภท” ครั้งแรก เกิดขึ้นตอนนี้เอง พระพุทธเจ้าประทับอยู่โฆสิตาราม ทรงอยากให้พระเลิกทะเลาะกัน เสด็จไปหาพระวินัยธรก่อน ตรัสว่า การประกาศตัดสินพระว่าผิด...ต้องพิจารณาตัวบุคคล ถ้าเป็นพหุสูตร มีคนนับถือมาก มีพวกมาก การลงอุกเขปนียกรรม อาจทำให้สงฆ์แตกแยกจากกันได้... ทรงขอให้พระวินัยธร รำลึกว่า เรื่องสังฆเภท สำคัญกว่า เรื่องใดทั้งสิ้น จากนั้นก็เสด็จไปหาพระธรรมกถึก ตรัสว่า พระระดับพระ วินัยธร เชี่ยวชาญวินัย มีคนนับถือมาก วินิจฉัยว่าเป็นอาบัติเล็กน้อย ก็ควรปลงอาบัติเสีย ไม่น่าจะเสียหาย หากยอมสละทิฏฐิมานะ ผ่อนผันตามข้อวินิจฉัยของพระวินัยธร ย่อมจะเป็นการรักษาสามัคคีในหมู่สงฆ์ ซึ่งมีความสำคัญกว่าเรื่องอื่น พระพุทธองค์ทรงพยายามทำให้สงฆ์สองฝ่ายกลับมาสามัคคีกัน เมื่อไม่ได้ผล ก็เสด็จไปปลีกวิเวกในป่ารักขิตวัน เป็นที่มาของตำนาน ช้างปาลิไลยกะถวายอ้อย และลิงถวายรวงผึ้ง สังฆเภทรอบนี้จบลง ตรงชาวเมืองโกสัมพี คว่ำบาตรพระสองฝ่าย ไม่กราบไหว้ ไม่ใส่บาตร จนสิ้นพยศ ตามไปขอขมาพระพุทธเจ้า และกลับไปคืนดีกันเหมือนเก่า นับแต่สมัยพุทธกาลจนมาถึงบัดนี้ ยังไม่เคยมีกรณีพระแตกแยกกันเพราะปัญหาน้ำล้างก้นอีก เเต่เเตกเเยกเรื่องอื่นหรือเปล่าไม่รุ้??

แง่คิดที่ได้จากเรื่องนี้ ก็คงจะเป็นเรื่องสามัคคี...นี่แหละครับ

หมอโรจน์